dagOpeningen

De Retraite laat mij aan de ene kant meer aankomen in dat ik zoeker ben op dit pad. Aan de andere kant maakt het mij ook zenuwachtig. Zoiets van nu komt het op mij aan.
Marijke: Wat gaat nu de meeste aandacht krijgen? Dat jij zoeker op het pad bent of de sensaties die allemaal vrijkomen?

Allebei.
Marijke: O.k. Zoeker op het pad, wat betekent dit voor je?

Het heeft vooral iets fysieks; ik ben minder aan het grijpen. Het wordt rustiger. Alles wat ik hoor is van: ‘ja dat is thuis’. Daar wil ik meer van.
Marijke: Dus je bent aan het ontdekken dat spirituele ontwikkeling voor jou wezenlijk is. Nu ben je zoekend op het pad, dus je hebt een pad gevonden. Je blijft die zoeker en dat roept van alles op. Als je nu met al je aandacht naar de sensaties gaat, waar ben je dan mee bezig?

Ik wil graag vertellen dat ik als klein meisje vaak heel bang ben geweest. Ik ben zo moe van dat te ontkennen en het alleen te dragen. Ik was heel erg bang.
Pauline: En nog regelmatig?

Ja. Ik kom dan vaak in drama, het mag er niet zijn of het moet anders.
Pauline: Je gaat er overheen, alsof het niet bestaat en wanneer je er toch aandacht voor wilt, komt het er wat theatraal uit?

Ja! Met de oefeningen die we in de training doen, sta ik direct weer in de houding van vroeger. Ik hoor mezelf dan weer als slachtoffer, in plaats van dat ik kan zeggen “Nee!”
Ik zou zo graag daaruit willen.
Pauline: Je zegt dat je ergens ‘uit’ wilt en je weet dat dat niet mogelijk is. Ik hoor ook dat je graag datgene wat in je leeft wilt kunnen uitspreken.

Als ik pijn voel kom ik in contact met een bepaalde warmte, maar ik word ook bang. Dan komt er heel veel kilte en leegte. Maar dat is niet wie ik wil zijn.
Mauk: Je hebt een verlangen naar degene die je wel wilt zijn.

Ja inderdaad.
Mauk: Als je nu jezelf gaat veranderen, kun je niet meer bekijken hoe dit pakketje werkt en zich gedraagt.  

OK?
Mauk: Er is pijn en als je in contact komt met pijn is er angst. Wanneer je van de pijn weggaat, komt er kilte. Je hebt ontdekt dat je de pijn kunt toelaten en dan is er warmte. Wat maakt je bang?

Een verjaardag lijkt op het eerste gezicht zo’n cultuurverzinsel. Thuis lezen we in het Juwelenschip wat het verjaardags-getal betekent, vervolgens staan we daar even bij stil. Ineens begint het iets te worden, dat ik 60 geworden ben.
Marijke: Kun je woorden geven aan wat het geworden is?

Daar staat dan het getal 60 en dat je vanaf die leeftijd iets te bieden hebt vanuit dat je echt jezelf begint te kennen, dat het rustiger wordt en zo meer. Het krijgt woorden die tot mij doordringen, dan komt er hier iets van: tsja, het is toch iets!
Marijke: Het wordt herkend.

Ja. Daarom is het fijn om stil te staan bij dit soort overgangen. Ook omdat het leven een eind heeft en ik weer de rijkdom ervaar van waarin ik mag leven. Het roept in mij een dieper verlangen op om meer te geven, naarmate ik zelf meer thuiskom, meer mezelf word.
Marijke: Logisch dat waar jij leeft, je dit benadert vanuit de spirituele invalshoek en wat daar de betekenisvolheid van is. Wat gebeurt er met jou nu het getal 60 tot je doordringt?

Ik kan me zo dom en waardeloos voelen als ik me eenzaam voel. Tot ik hoor dat iemand anders er ook last van heeft, dan gaat het weer beter.
P: Je denkt dat je waardeloos bent?!

Ik voel me eenzaam en denk dan, er klopt iets niet, ik doe het niet goed. Ik kan daar zo eindeloos mee bezig zijn.
P: Wat gebeurt er nu, nu je dit ziet.

Een geraaktheid.
P: In de geraaktheid zit wijsheid.

Ik ben bang.
Marijke: Wat zijn de sensaties in je lichaam die jou laten weten dat je bang bent?

Hartslag. Paniek
Marijke: Hartslag is fysiek. Paniek speelt zich in je hoofd af. Kijk of je puur bij de sensaties van je lichaam kunt blijven, zonder interpretaties erop los te laten.

Warm, trillen.
Marijke: Geef die sensaties al je aandacht, hier en nu. Wat gebeurt er?

Dan reduceer ik het tot pure fysieke gewaarwordingen.
Marijke: Reduceer jij of neem je waar? Stel je nu vast dat dit minder vervelend is dan wanneer paniek het overneemt?

Ik heb mijn baan opgezegd. Ik wil graag ook nog andere dingen meemaken.
Mensen zeggen dat ze me moedig vinden. Zo voel ik me alleen niet, ik voel me vooral onzeker.
Pauline: Onzeker omdat er nog niets nieuws is. Wat je weet is dat je anders wilt. Is dat onzeker?

Ik ben zo bang dat ik er niet achter kom! Ik zou zo graag de leiding nemen en een kant op kunnen gaan.
Pauline: Je hebt mensen die in jouw geval nog zouden blijven doorwerken tot ze weten wat ze wel willen. Jij zegt, ik stop nu omdat ik weet dat dit niet meer klopt. Nu sta je in een open ruimte en weet je niet wat er gaat gebeuren. Dat voelt onzeker. Vervolgens ben je bezet door het duale denken. Aan de ene kant “ik ben zo bang dat ik er niet achter kom” en vervolgens de andere kant “ik wil de leiding, dan hoef ik niet meer bang te zijn”.
Je staat in een open ruimte. Dat voelt onzeker op dit moment. Wil je dit houden, zolang het nog niet ergens heen gaat?

Er gebeurt hier nu hetzelfde als voordat ik kwam zitten, hartkloppingen, druk in mijn hoofd en nu ik hier zit, is er een soort controlesysteempje, dat doet alsof het heel rustig is.
Marijke: Je leert jezelf aardig kennen.

Ik zie dat het een beschermingsmechanisme is, heel vertrouwd voor me. In mijn rol als assistent gebeurt dat ook.
Ik registreerde een kleine afstand tussen mij en de ander en dat mijn systeem dat fijn vond. Ik voelde me echter ook een beetje afgestompt, ik miste levendigheid.
Marijke: Die twee zijn allebei in jou aanwezig. Enerzijds geef je aan dat dat lekker en vertrouwd is en anderzijds geef je aan dat je iets mist. Dat wat je mist, is waarschijnlijk heel wezenlijk voor je.

Ik ben in een oude pijn geraakt. Het gaat om een diep wantrouwen.
Mauk: Als je echt stevig aan het wantrouwen bent, is er dan pijn?

Nee.
Mauk: Je hebt gezien dat je wantrouwt, maar er lijkt iets anders gebeurd te zijn, anders had je deze pijn waarschijnlijk niet.

De pijn is dat ik niet zo in wantrouwen wil leven.
Mauk: Je ziet voor je wat wantrouwen in je leven veroorzaakt?

Ik ben bang.
Pauline: Ik maak onderscheid tussen ‘Ik’ die aanwezig is en ‘het’ wat gebeurt. Wat ervaar je als je dat onderscheid toepast en zegt: ‘er is angst’, of ‘ik ervaar angst’?

Nu ik het spreek, wordt het rustiger in mij.
Pauline: Ik zie je houding veranderen, meer rechtop. En er is nog steeds angst.