dagOpeningen

Ik was gisteren bij een vriendin waar ik vrijuit zat te praten over mijn ambities de wereld te redden.
Mauk: Daar konden jullie elkaar in vinden?

Ja, maar vanmorgen werd ik wakker en zag ik dat het te groot was.
Mauk: Dat het in je hart leeft om voor de wereld van betekenis te zijn vind ik geweldig. Als je jezelf daarin maakt tot iemand die de boel moet redden gaat het niet werken.  

Ik raak mijzelf er in kwijt.
Mauk: ‘Willen redden’ ontstaat vaak op jonge leeftijd. Kleine kinderen die voelen dat hun ouders het lastig hebben, beginnen voor hen te zorgen.

Ik maak alsmaar geen keuze. Ik word nu door mijn werkgever voor een keuze gesteld: of doen wat zij willen of ontslag aanvaarden.
Pauline: Wat is het voordeel voor jou om hierin geen keuze te maken?

Ik durf geen keuze te maken omdat ik niet kan overzien waar ik terechtkom.
Ik heb als klein kind in hele spannende situaties gestaan, waarin ik de dingen niet kon overzien. Die angst voel ik nu ook.
Pauline: Wat zegt die angst?

Toen was het doodsangst. Dat is het nu niet, ik zal er niet aan doodgaan.
Pauline: Die angst zit er nog wel degelijk!
In jouw systeem ligt de schrik dat het wel eens helemaal verkeerd zou kunnen aflopen voor jou. Je bent niet doodgegaan, je hebt het destijds dus goed gedaan. Je hebt het kunnen overleven doordat je systeem de sensaties van die ervaringen heeft onderdrukt. Goed voor toen. Voor nu betekent het echter dat de schok nog niet geheeld en tot rust gekomen is.
Dan werkt het niet om nu te zeggen: “die angst is er nu niet.”

Ik zag hoe boos ik ben geweest, er is zo veel boosheid geweest. Ik ben heel boos op mijn kinderen geweest. Hysterisch. Idioot. Het was niet oké.
Marijke: Wat heeft boos je te vertellen?

Dat er grenzen worden overschreden.
Marijke: Puberdochters overschrijden grenzen.

Ja verschrikkelijk!
Marijke: Kun je zien dat dankzij dat je dochters grenzen overschrijden, de boosheid in jou vrijkomt?

Ik zet me de hele tijd schrap, omdat ik bang ben dat ik kritiek krijg. Dat is ongeveer het ergste wat kan gebeuren.
Marijke: Schrap zetten, levert je tot nu toe iets op EN er begint blijkbaar iets anders te dagen.

Ik wil dit graag doorbreken. Hoe zou het zijn als ik daaraan voorbij kan gaan? Dat mensen dingen tegen mij mogen zeggen? Dat ik dan niet verga, maar overeind blijf.
Marijke: Je ziet dat kritiek – feed-forward – je iets kan brengen en dat het niet over jou als persoon gaat, maar over je handelen.
 
Ja, maar dan.
Marijke: Nu ligt op de loer dat je een verbeterprogramma in gang gaat zetten. Mooi om ergens aan voorbij te willen gaan, maar dat gaat niet zonder includeren. Includeren wil zeggen dat je er aandacht aan besteedt dat je vroeger tikken op je neus kreeg, afkeuring ervoer en bang werd.

Ik ben vaak onrustig, nu ook.
Pauline: Maak even binding met je billen op het kussen en je benen op de grond. Voor je verder spreekt, maak ook binding met dat de grond je draagt.

Ik kan weer contact maken met een inzicht dat ik deze week kreeg: ik ben niet de onrust.
Ik word me bewust dat ik die onrust ‘een-op-een’ op mezelf heb geplakt. Ik merk nu dat ik er meer bij kan blijven.
Pauline: Met het zinnetje: “Ik kan aanwezig blijven bij de onrust”, heb je een onderscheid gemaakt tussen de ‘ik’ die waarneemt en de onrust die plaats vindt.

Om voor jou te gaan zitten is uitkijken geblazen. Je hebt een bepaalde scherpte wat een positieve kwaliteit is maar die me wel wat kost. Ik vind het een beetje spannend dus.
Mauk: Ik wil niet afdoen aan de mogelijkheid dat mensen iets kunnen voelen, positief of niet positief, dat iets over die ander zegt. Echter, de manier waarop je iemand ervaart is het resultaat van hoe je tegen iemand aankijkt.

Ik geloof dat ook, sinds kort.
Mauk: Ieder mens heeft klaarliggende interpretaties. Alles krijgt automatisch en meteen betekenis; je weet het meteen. Anders zou je op elk moment opnieuw uit moeten vinden wat iets betekent.
Je kijkt dus altijd door een bril met een bepaald perspectief. Daarin valt iets meteen op zijn plekje. Als je een bepaald object geen plekje kunt geven, wordt het ego heel erg actief, totdat het weer een plekje voor het object gevonden heeft.

Mijn partner en ik blijken niet in staat om elkaar positief te supporten. We willen alle twee de dag starten met meditatie en we doen het niet.
Marijke: Jullie zien er beiden het belang van in om de dag te starten met practice.
Zolang je blijft spreken in we doen het niet, zal er weinig gebeuren.
Wat is voor jou zo wezenlijk om de dag te starten in stilte, wat brengt het je?

Het brengt mij rust en ik heb meer contact met wat er die dag voor me ligt.
Marijke: Dus de kwaliteiten rust en overzicht dienen zich aan.

Ja, maar dan blijkt er zoveel te liggen, dat ik onmogelijk alles kan doen. Het lijkt wel dat ik dat niet wil weten en dat ik daarom saboteer.
Marijke: Zie daar de functie van de saboteur.

Ik ontmoette gisteren bij het ziekenhuis een vrouw op een bankje die een enorme radeloosheid uitstraalde. Ik begon een gesprekje en ze bleek net gehoord te hebben dat ze ongeneeslijk ziek is. Ze vertelde heel wat over haar situatie. Ik was geraakt en herkende zo mezelf in haar. Zaken als ‘dood’ en ‘angst voor de dood’ kunnen mij ook zo bezighouden. Maken me ook zo alleen, omdat het me zo’n moeite kost dit te uiten.
Pauline: Jij bent door deze geraaktheid en herkenning een mogelijkheid geweest voor haar om te vertellen waar ze mee worstelt.

Ik merk in de aanwezigheid van de mannen hier hoe ik mijn vader mis. Ik word dan een klein meisje  terwijl ik zo graag de leukste en de liefste wil zijn. Ik besef dat ik nooit met mijn vader heb kunnen spelen.
Marijke: He, hè. Wat een kansen hier. Er zit hier een prachtige volwassen vrouw, die haar diepe pijn deelt, die vrijkomt doordat ze zich nu tussen mannen bevindt, die haar doen herinneren aan haar vader. Een helende pijn. Je glundert helemaal. Er zijn mannen waarmee je dit aantrekken- en afstoten-spel anno 2018 in beweging kunt zetten. Geen gemiste kansen! Mogelijkheden!

Ik moet er nog even aan wennen dat het geen gemiste kans is.
Marijke: Dat is onze gehechtheid, ons idee dat we tekort zijn gekomen. Het is echter gegaan zoals het is gegaan.

Ik wil eigenlijk alleen maar vertrekken.
Mauk: Kun je er iets meer over vertellen?

Ik wil graag van mijn verdriet en tranen af, maar het is zoveel. Kan ik die emmer met tranen niet in één keer uithuilen, zodat ik het dan kwijt ben?
Mauk: Ik kan het verlangen om helemaal uit te huilen met je meevoelen. Ik zou het alleen niet in één keer doen als ik jou was.

Waarom niet?
Mauk: Omdat aan elk schepje tranen dat je uithuilt, een rijkdom aan details en draadjes vastzit. Stel je voor dat de emmer in één keer omvalt.