Ik ben bang.
Pauline: Ik maak onderscheid tussen ‘Ik’ die aanwezig is en ‘het’ wat gebeurt. Wat ervaar je als je dat onderscheid toepast en zegt: ‘er is angst’, of ‘ik ervaar angst’?
Nu ik het spreek, wordt het rustiger in mij.
Pauline: Ik zie je houding veranderen, meer rechtop. En er is nog steeds angst.
Vanaf het moment dat ik besloot om hier te gaan zitten, draait mijn hoofd op volle toeren.. Welk onderwerp breng ik in?
Marijke: Ben je eruit gekomen?
Op een gegeven moment dacht ik, ga nou maar zitten. Maar eigenlijk is dat ook een onderwerp.
Marijke: Ja, precies.
Je hebt ervaren dat je er met de mind niet uitkomt, die blijft afwegingen maken. En nu zit je, gewoon omdat je besloot te gaan zitten. Ervaar aan je lichaam dat je zit. Je lichaam is altijd hier en nu. Daar speelt het leven zich af. Laat je verrassen door wat er vrijkomt. Mogelijk blijft het stil, wie weet word er ineens gesproken. Het gebeurt en jij bent erbij.
Er zit veel spanning in mijn buik. Alsof ik hier niet mag zitten.
Marijke: Ja dat is dan de verklaring, maar er is spanning in je buik. Ben met je aandacht bij die sensatie van spanning in je buik en laat je verrassen wat er gebeurt.
Ik heb het idee dat ik niet mag uitkomen voor mijn behoefte.
Marijke: Concreet?
Ik wil graag op VW wonen tot dat ik elders kan wonen met mensen die vanuit duurzaamheid met elkaar samenleven. Het kan zomaar een of twee jaar duren voordat die plek gerealiseerd is. Ik denk dan dat ik niet op Venwoude mag blijven wonen.
Marijke: In zekere zin klopt dat ook. Venwoude zit in een transitie, wat onder meer maakt dat er niet meer op VW gewoond wordt. Wel verblijven er mensen voor langere of kortere tijd op VW, omdat ze een residentieel programma volgen.
Er komt op mijn werk hulp voor dingen waar ik niet aan toe kom. Toch voel ik meer stress. Ik neig naar een enorme moedeloosheid. Het is niks en het wordt niks.
Mauk: Je wordt even gedwongen om te kijken hoe je het tot nu toe gedaan hebt. Hoe ziet dat er uit?
Alles bij me houden, nog een tandje erbij, hier nog wat en daar nog wat. Het allemaal zelf proberen te fiksen. Niet met de vuist op tafel durven te slaan. Of wat dan ook, omdat ik daar voordeel bij heb.
Mauk: Noem eens een voordeel.
Laten zien dat ik het allemaal kan. Ik kan het, dus ik ben iemand.
Mauk: Nu er hulp komt, wordt je hele identificatie onder je voeten vandaan gehaald.
Het raakt me direct nu ik hier zit. Ik ben niet zo gewend naar voren te treden. Ik probeer eerder er niet te zijn.
Pauline: Je bent hier, op deze aarde, hier op dat poefje tegenover mij. Kun je dat ontkennen?
Nee
Pauline: Wat heeft gemaakt dat jij hier bent?
Goeie vraag.
Pauline: Voor dat wat gemaakt heeft dat jij hier bent, is het heel normaal dat jij hier bent! Voor dát is het zelfs de bedoeling dat jij hier bent. Wanneer het de bedoeling is dat jij hier bent, dan moet het toch een speciale bedoeling hebben dat jij hier bent.
Ik heb nooit ergens langer gewoond dan drie jaar, tot voor kort was dat zelfs niet langer dan een paar maanden.
Marijke: Wat ontdek je daarin?
Het viel me op dat ik net alles op orde heb, internet rond, nieuw badkamertje. Dan heb ik dus rust, eigenlijk is alles klaar. De bodem is er, dus nu alle tijd voor wezenlijke dingen.
Marijke: Geen excuus meer. Het lijkt dat ‘als ……..dan….’ niet langer meer geleefd hoeft te worden. Wat nu?
Ik vind het heel spannend om echt te gaan staan voor dat wat ik wil. Waar ga ik die power voor inzetten.
Marijke: Nu er rust is, wat is het eerste wat in gang gezet wordt?
Het is vandaag de 25ste keer dat de Centaur aangeboden wordt. Ik denk terug aan de tijd waarin wij beseften dat een hoge kwaliteit van mens-zijn gebaat is met het belichamen van een heldere intentie. We wilden graag dat mensen niet alleen begeleid werden, maar vooral zichzelf leerden begeleiden: Leiding over je Leven! We hadden niet meer genoeg aan het lichaamswerk. Het was een tijd waarin self-mastering opkwam. Daarin leerde je hoe een mens werkte, die kennis leidde echter vaak tot het toepassen van trucjes.
Marijke: Een betere versie van jezelf.
Dat is niet wat we voor ogen hadden. Wij wilden met zelfonderzoek bezig zijn. De Centaur is geen verbetertraject, maar een zoektocht met de twee grote vragen: ‘Wie ben ik?’ en ‘Waarvoor ben ik hier?’
Marijke: Waarom de naam Centaur?
Ik voel heel veel onrust. Mijn focus voor komend weekend is ‘acceptatie’ maar ik accepteer deze onrust niet.
Pauline: Daarom is het ook je focus. Je neemt immers niet een focus voor iets wat al vanzelfsprekend is.
Ik wil niet dat die onrust er is.
Pauline: Deze houding moet je zeer bekend zijn. Met het nemen van je focus ‘acceptatie’ heb je gezegd: deze houding van niet-willen wat er wel is, brengt me niet verder.
Ja dat klopt.
Pauline: Nu je deze focus hebt genomen, is het niet fair dat je alleen benoemt dat je iets niet wilt. Vanaf nu, in ieder geval voor deze dagen geldt: ik wil het niet én er is acceptatie.
Ik was gisteren bij een vriendin waar ik vrijuit zat te praten over mijn ambities de wereld te redden.
Mauk: Daar konden jullie elkaar in vinden?
Ja, maar vanmorgen werd ik wakker en zag ik dat het te groot was.
Mauk: Dat het in je hart leeft om voor de wereld van betekenis te zijn vind ik geweldig. Als je jezelf daarin maakt tot iemand die de boel moet redden gaat het niet werken.
Ik raak mijzelf er in kwijt.
Mauk: ‘Willen redden’ ontstaat vaak op jonge leeftijd. Kleine kinderen die voelen dat hun ouders het lastig hebben, beginnen voor hen te zorgen.
Ik maak alsmaar geen keuze. Ik word nu door mijn werkgever voor een keuze gesteld: of doen wat zij willen of ontslag aanvaarden.
Pauline: Wat is het voordeel voor jou om hierin geen keuze te maken?
Ik durf geen keuze te maken omdat ik niet kan overzien waar ik terechtkom.
Ik heb als klein kind in hele spannende situaties gestaan, waarin ik de dingen niet kon overzien. Die angst voel ik nu ook.
Pauline: Wat zegt die angst?
Toen was het doodsangst. Dat is het nu niet, ik zal er niet aan doodgaan.
Pauline: Die angst zit er nog wel degelijk!
In jouw systeem ligt de schrik dat het wel eens helemaal verkeerd zou kunnen aflopen voor jou. Je bent niet doodgegaan, je hebt het destijds dus goed gedaan. Je hebt het kunnen overleven doordat je systeem de sensaties van die ervaringen heeft onderdrukt. Goed voor toen. Voor nu betekent het echter dat de schok nog niet geheeld en tot rust gekomen is.
Dan werkt het niet om nu te zeggen: “die angst is er nu niet.”