dagOpeningen

Ik voel altijd een enorme spanning in mijn nek en schouders.
Dan weet ik wel, dat ik er met mijn aandacht naartoe moet gaan en dat doe ik dan ook. Maar dat brengt me niet naar het waarom van die spanning.
Pauline: Wat ervaar je als je er met je aandacht naartoe gaat?

Een beetje pijn en heel veel spanning. Terwijl ik hier toch ontspannen rondloop en mijn dingen doe.
Pauline: Behalve in je schouders!
Ken je de uitdrukkingen: zij draagt de last van de wereld op haar schouders? Of, haar schouders ergens onder zetten?

In mij zit de overtuiging dat ik het eerst helemaal goed moet doen voordat ik ermee mag stoppen.
Mauk: Wat raakt je?

Het is zo’n streng ding. Zo wil ik niet met mijzelf omgaan.
Mauk: Als eerst iets perfect moet zijn voordat je verder mag kijken zit je vast ….. tot nu toe.

Er komen nu allemaal ‘maren’ omhoog.
Mauk. Nu voel je waar je allemaal aan vast zit …. tot nu toe. En het blijkt om veel meer tegenstemmen te gaan dan alleen ‘Ik moet het eerst perfect doen’. Nu zie je waarom het niet lukt om verder te kijken. Je zou een oefening kunnen doen. Spreek uit: ‘Ik ben vrij om overal te solliciteren waar ik heen zou willen!’ En laat dan de tegenstemmen omhoogkomen. Schrijf die tegenstemmen eens op. Dan zie je je gevangenis op papier.

Het gaat over mijn zoon, ik wil graag woorden geven aan wat er zich in mij afspeelt over de situatie. Hij is 27 jaar en 2,5 jaar geleden afgestudeerd; hij werkt niet en woont thuis bij zijn vader. Hij komt maar niet op gang.
Marijke: Ik ben zelf ook moeder en kan me helemaal met je verbinden. Je hebt dus een volwassen zoon met een afgeronde studie en als moeder de verwachting dat hij op zijn minst zijn armen uit de mouwen steekt, maar beter nog dat hij zich een goede plek op de arbeidsmarkt heeft verworven. Hij blijkt echter nog steeds bij zijn vader te wonen. Jij als moeder ziet hem afglijden. Au, vanuit het perspectief van jouw als moeder niet om aan te zien, je moederhart huilt.

Vanaf heel jong heb ik de gedachte: ik moet er voor mijn moeder zijn, zeker als mijn vader er niet meer is. Nu woon ik inderdaad bij mijn moeder en mensen vullen dat vaak in met: ‘je moeder zal wel hulp nodig hebben’. Maar dat is nu helemaal niet zo.
Pauline: Wat raakt je hierin?

Ik vind het zo pijnlijk dat ik niet bij mijn gevoel kan komen naar mijn moeder.
Pauline: Is dat zo? Of heb je niet het gevoel dat je wilt hebben?

Vandaag komt de eerste groep in het nieuwe gebouw de ‘Lariks’. Sinds ik hier kom, wordt er gepraat over een nieuw gebouw en straks komt de eerste trainer erin.
Mauk: Jij bent, samen met vele anderen, in de loop der jaren onderdeel geworden van het neerzetten van de ‘Lariks’.

Ik ben me hier niet altijd van bewust.
Mauk: Zolang je het ziet als iets wat daar buiten jou staat, is het moeilijk te zien als de uitkomst van veel levensenergie, liefde en aandacht van jou en vele anderen.

Ik voel dat ik alle veranderingen die mogelijk zijn uit de weg ga. Ik zou een heleboel zekerheden willen loslaten, iets heel anders willen leven, maar ik merk dat ik vastgeroest zit in het oude.
Marijke: Je hebt ideeën genoeg om iets anders met je leven te willen, ideeën die een wereld voor je openen waar je naar verlangt. Je lijkt niet meer tevreden met hoe het tot nu toe gegaan is en waar je bent aangekomen.

Dat klopt ja.
Marijke: Eerst maar eens incasseren waar je aangekomen bent.

Mijn zoon is sinds een jaar uit huis. Hij en zijn vriendin kwamen in het begin best vaak thuis en hebben aangegeven dat ze dat wat minder gaan doen; dat snap ik. Ik vind het misschien ook wel prima en ik ben bang dat ik de verbinding met hem verlies omdat ik voel dat die verbinding er niet altijd is.
Pauline: Als je nu aan hem denkt, waar leeft hij nu?

Ik denk dat ik moet zeggen in mijn hart…
Pauline: Dat denk je? Ik zie ook een geraaktheid?

Ja, hij zit hier, in mijn hart.
Pauline: Oké. Daarnaast ben je zijn moeder. Kan hij ooit uit je hart verdwijnen?

Ik merk hoeveel ik bezig ben met wat er allemaal niet goed is en wat er beter kan. Het is nooit goed genoeg. En daar word ik chagrijnig van, terwijl ik best goed bezig ben. Ik kan er niet van genieten.
Mauk: Ik wil je uitnodigen eerst de positie in te nemen dat je gelijk hebt. Het is waar dat alles altijd beter kan. In die zin is het ook nooit genoeg. Dat heeft niets met jou persoonlijk te maken. Zo zit het leven in elkaar.

Maar dan voelt het als een marathon waarbij er nooit een finish is.
Mauk: In zekere zin is dat ook zo.

Maar ik wil daar ook wel eens uit.
Mauk: Interessanter is de vraag waarom dat niet zo gemakkelijk gaat.  

De Retraite laat mij aan de ene kant meer aankomen in dat ik zoeker ben op dit pad. Aan de andere kant maakt het mij ook zenuwachtig. Zoiets van nu komt het op mij aan.
Marijke: Wat gaat nu de meeste aandacht krijgen? Dat jij zoeker op het pad bent of de sensaties die allemaal vrijkomen?

Allebei.
Marijke: O.k. Zoeker op het pad, wat betekent dit voor je?

Het heeft vooral iets fysieks; ik ben minder aan het grijpen. Het wordt rustiger. Alles wat ik hoor is van: ‘ja dat is thuis’. Daar wil ik meer van.
Marijke: Dus je bent aan het ontdekken dat spirituele ontwikkeling voor jou wezenlijk is. Nu ben je zoekend op het pad, dus je hebt een pad gevonden. Je blijft die zoeker en dat roept van alles op. Als je nu met al je aandacht naar de sensaties gaat, waar ben je dan mee bezig?

Ik wil graag vertellen dat ik als klein meisje vaak heel bang ben geweest. Ik ben zo moe van dat te ontkennen en het alleen te dragen. Ik was heel erg bang.
Pauline: En nog regelmatig?

Ja. Ik kom dan vaak in drama, het mag er niet zijn of het moet anders.
Pauline: Je gaat er overheen, alsof het niet bestaat en wanneer je er toch aandacht voor wilt, komt het er wat theatraal uit?

Ja! Met de oefeningen die we in de training doen, sta ik direct weer in de houding van vroeger. Ik hoor mezelf dan weer als slachtoffer, in plaats van dat ik kan zeggen “Nee!”
Ik zou zo graag daaruit willen.
Pauline: Je zegt dat je ergens ‘uit’ wilt en je weet dat dat niet mogelijk is. Ik hoor ook dat je graag datgene wat in je leeft wilt kunnen uitspreken.